De (voorspelbare) paradigma-verschuiving

Sommige ontwikkelingen zijn wel héél erg voorspelbaar. Zoals de kritiek die autofabrikanten als Porsche, Polestar en (jawel!) Tesla ineens te verduren krijgen omdat ze te mooie/snelle/dure elektrische auto’s bouwen. Auto’s voor de gehate ‘happy few’, de gretige maar vooral veel te geprivilegieerde ‘innovators’ en ‘early adopters’.

Pieter Pauw (werkzaam bij de Frankfurt School of Finance & Management) rekende in een NRC-artikel van enige weken geleden voor, dat iemand die 20.000 kilometer per jaar rijdt met een Renault Zoe evenveel elektriciteit gebruikt als een gemiddeld huishouden in een jaar verbruikt. Even los van de vraag hoe deze elektriciteit wordt opgewekt, worden kopers/gebruikers van een bescheiden elektrische auto automatisch in het ‘goede kamp’ geplaatst. Nog niet zo heel lang geleden viel deze sympathie ook Tesla-rijd(st)ers ten deel, maar als je nu met een Model S (of X) rijdt, word je al bijna met de nek aangekeken. Een model(letje) 3 kan nog net door de beugel. Over dikke SUV’s met een excuus-stekker hoeven we het helemaal niet te hebben. Degenen die zakelijk een Mitsubishi Outlander PHEV reden in de tijd dat je daar welhaast geld mee verdiende, kunnen over dergelijke sentimenten meepraten.

Inmiddels zijn we een nieuwe fase ingegaan. Zo wordt de Porsche Taycan door rabiate wereldverbeteraars afgeschilderd als een ‘klimaatschadelijke elektriciteitslurper’. Er wordt Porsche nota bene tussen de regels door verweten dat het 0 gram CO2-emissie claimt voor de Taycan! Dan investeer je dus als relatief kleine autofabrikant vele miljarden in een elektrische auto waarvan je maar moet hopen dat je er genoeg klanten voor vindt (en waarmee je het voortbestaan van het merk dus keihard op het spel zet) en dan is het wéér niet goed. Porsche valt daarmee min of meer in dezelfde categorie als particuliere investeerders in windparken en zonneweides op plaatsen waar omwonenden er hinder van (denken te) ondervinden. Afgunst is de motor van deze contraproductieve beeldvorming, waarbij vergeten wordt dat we innovatie, kracht en durf(kapitaal) nodig hebben voor de energietransitie. We gaan het niet redden met een paar circulair opererende keuterboeren en kleine ‘communities’ die hun uit leem en versleten autobanden opgetrokken huizen verwarmen met biogas uit hun eigen latrine. Wat overigens niet wegneemt, dat we met z’n allen best eens wat vaker de trein kunnen nemen.